از کتابهايي که نخواندم: حسنک کجايي

خيلي وقت پيش وقتي هنوز ي فسقل بچه بودم که هرجا کتابي مي ديدم برمي داشتم و مي خوندم، يه  کتاب شعر توي کتاباي داداشم پيدا کردم ولي چون اصولا من مجاز به خوندن چيزايي که اونا مي خوندن نبودم يواشکي و در حد يکبار شايدم دو بار اونم نه بطور کامل خوندمش و بعد هرچي گشتم ديگه کتابه رو نديدم. فقط يه تيکه از شعرش توي ذهنم حک شد و مثل يه حفره ي خالي باقي موند تا بلاخره چندوقت پيش به سرم زد توي اينترنت همون چندکلمه ي اول شعر که يادمه بزنم شايد پيداش کنم. هرچند قبلا درمورد چيزاي ديگه اي اينکار رو کرده بودم و موفقيتي نصيبم نشده بود اما اينبار فرق داشت. من تونستم اون حفره ي بزرگي که بخاطر نخوندن اون کتاب درونم باز شده بود رو پر کنم. حالا مي خوام اينجا بذارمش تا براي هميشه  داشته باشمش.
حسنک کجايي-محمد پرنيان-1349

يكي بود يكي نبود

زير گنبد كبود .

روزگاري توي دشتستون دور

پاي كوه سر بلند پر غرور

كه سرش ابرا رو قلقلك مي‌داد

تا كه از چشماي ابراي سفيد

اشك خوشحالي بياد .

ده پر بركت آبادي بود

ده آزادي بود

يكي از روزاي آغاز بهار

كه زمين از پي خوابي سنگين

داشت مي‌شد بيدار

از تن كوه بلند